داوود نبی که توسط سه هزار نفر از سربازان شائول تحت تعقیب است به مغاره ای در کوه پناه می جوید. وی نا امید از همه جه دست به دعا به سوی خداوند زنده برداشته و نجات می یابد. داوودو در این مزمور تجربه اش را به یاد می آورد و حس ناتوانای اش را که که تصویری است از عجز روحانی و ناتوانی کامل که معمولا پیش از تحول روحانی تجربه می شود.