بی خدایی -با اعلام اینکه خدایی نیست- کلید درک زندگی را از شما می گیرد: روح نامیرا و حیات جاودان را انکار می کند. این دیدگاه قادر نیست به چراهای زندگی پاسخ بدهد و یا شخصیت بهتری از افراد بسازد. بی خدایی فلسفه ای است تاریک، بی هدف و بی فایده برای پیروانش در زمان بیماری و در بستر مرگ.

داوود پادشاه در مزمور ۲۹ به رخدادهایی طبیعت اشاره می کند مثل غرش آب ها، لرزش زمین و رعد و برق: این همه جلال آفریننده را اعلام می دارند. به علاوه آوای خداوند را از لابلای صفحات کتاب مقدس می شنویم؛ هم او که بر در دل ما ایستاده و در را می کوبد. خوشا به حال کسی که صدای او را شنیده و در را باز کند.

خداوند زنده وحقیقی افرادی را که به او باور ندارند، ابله لقب می دهد: در این موعظه به دلایل چنین ناباوری اشاره شده و همچنین برنامه خداوند برای نجات آن ابله.

خداوند زنده و متعال صاحب همه چیز است و بی نیاز از ما انسانها: وی در خانه ساخته شده به دست آدمی ساکن نیست و تخت پادشاهی او در آسمان است. اما او خدای فیض است و به فقیران در روح، توبه کاران و کسانی که به کلامش احترام می گذارند نظر مساعد نشان می دهد.

در کتاب مقدس زندگینامه کسانی را داریم که به شناخت خدای زنده و حقیقی رسیدند و همچنین کسانی که موفق به چنین کاری نشدند. روایت تاریخی زندگی میکاء تصویر جالبی است از ایمان مرده و باطل و قیاس ان با ایمان نجات بخش: شیوه آمدن نزد خدای زنده و تحول روحانی نیز ارایه شده است.

سه شخصی که به نظر می رسید شاگردان جدی خداوند ما عیسی مسیح هستند ولی از سوی او رد شدند: خداوند همیشه کسانی را که ظاهرا جویای او هستند، نمی پذیرد و در این آیات علتش را توضیح می دهد. به علاوه راه درست جویا شدن رستگاری و تجربه آن برای حقجویان واقعی.