آزادی واقعی یعنی رهایی از هر نوع تسلط و قدرتی، هر چه که بر ضد سلامت ماست، آزادی از گناه و نتایج آن. چنین آزادی فقط از راه ایمان به خداوند عیسی مسیح حاصل می شود.

معروفترین مثل خداوند ما عیسی مسیح حکایت سفر روحی سرگردان است به سرزمینی دور از خدای زنده، تا اینکه شرایط زندگی به نحوی عوض می شود که باعث می گردد تا جویای خداوند شده و با او آشتی کند و درنتیجه بخشش، شادمانی و حیات ابدی را دریافت نماید؛ در اینجا محبت خدای زنده و حقیقی را می بینیم.

وقتی که یکی از روسای یهود از خداوند ما می پرسد که چه باید بکند تا وارث حیات جاودان گردد، خداوند ما عیسی مسیح از او سوالی می پرسد که پرده از مانع بزرگی که در راه اوست برمی دارد؛ موانعی که در راه ما حقجویان است اما خداوند ما قادر است تا آنها را از میان بردارد.

در مثل کوتاه غلامانی که منتظر بازگشت ارباب خود هستند، خداوند ما عیسی مسیح وضعیت بنی آدم را تشبیه می کند به کسانی که خود را برده هر چیز و هر کسی به جز خدای زنده ساخته و علیه ارباب واقعی خود طغیان ورزیده اند. ما آزادی در ملکوت خدا را رد کرده و خود را برده خواسته های دل خود ساخته ایم.

چرا خداوند وجود خودش را به صورت بهتری بر ما ثابت نمی کند؟ سوالی است که گاهی مردم می پرسند. البته وجود او نیازی به اثبات نداشته و واضح است اما عدم درکش برمی گردد به وضعیت آدمی؛ ضدیت و خصومت درونی ما. سوال این است که چگونه این جنگ به آخر می رسد؟